Epitaaf
21 januari, 2016
Weet u al hoe uw grafschrift gaat luiden? Of laat u zich niet onderspitten maar verbranden? Onlangs nam ik een besluit, na wikken en wegen: mijn corpus komt te rusten in de aarde. Met daar bovenop een plankje met een tintelend opschrift. Rustiek en laagdrempelig. Alsof ik eenvoudig heb geleefd, wars van pronk en status. Een eerlijk, rechtschapen mens. Als dat beeld blijft hangen, hoezeer ook op gespannen voet met de zuivere waarheid, heb ik mijn doel bereikt.
Hoe ik daar nu plots op kom? Het zal wel te maken hebben met de bezoekjes die ik geregeld met een vriend aan dodenakkers breng. Niet alleen historische kerkhoven, maar ook eigentijdse, fraai aangelegde en goed onderhouden begraafplaatsen. Gratis te bezichtigen van zonsopgang tot zonsondergang. Ter leringh ende vermaeck. Een cultureel gedenkteken waaraan medelanders iedere dag bijdragen. Van een hoog democratisch gehalte want dood is van alle rangen en standen ontbloot, zoals dat heet. Als ik me laat begraven maak ik dus deel uit van dat Nationale Kunstwerk. Het bevordert me tot een kunstbeoefenaar zonder dat ik ooit van mijn leven iets van werkelijke betekenis heb uitgevoerd. Ik geef me helemaal. Ik hoop alleen dat de feitelijke teraardebestelling nog even op zich laat wachten.
Op begraafplaatsen ben ik vooral geïnteresseerd in van die verweerde zerken die dagelijks minder van hun inscripties prijsgeven. Ze breken af, moe van de niet aflatende agressie der stormen, verbleekt door zonnegeweld, aangevreten door mossen. Zo’n gebroken zerk is steeds weer even schrikken. Je denkt direct aan grafschennis, maar gelukkig, de belendende stenen staan nog overeind.
Sommige grafteksten zijn zwaar van dramatiek. Ik was eens op de grote en fraai aangelegde begraafplaats in Delfzijl, waar ik dit las: “ Zij had benauwdheid op haar borst.
Daar heeft de dood haar van verlost.
Ach mocht haar ziel zijn bij den Heer
Dan had zij geen lijden meer.”
Op diezelfde begraafplaats werd ik getroffen door een sterke tekst, van iemand die in 1959 overleed: “O, wandelaar die dit leest,Bedenk, ik ben als u geweest.” luidt deze meesterlijke epitaaf. Kijk, iets dergelijks heb ik ook in gedachten. Een krachtige tekst, die blijft hangen. Onder het motto: geen zwarte auto's en donkere pakken, weg met al die ongemakken. Kijk maar niet zo van de droeve, liever geen tranen aan mijn groeve.
U ziet, ik zoek nog naar een passend rijmpje. Ik houd u op de hoogte.