De man die bomen plantte
7 april, 2011
Heeft u dat ook? Dat zich – in dit schone jaargetijde – zo’n blijheid van u meester maakt. Dat het u - diep van binnen – ráákt! Ik had dat laatst. Het was de Hand van de Lente, die dat deed. Hoe schoon is de natuur toch! Ziet dan toch die heldergroene weilanden, de bloeiende sleedoorn, donzige wilgjes, speenkruid in glanzende bloei. De wilde frisheid van limoenen. Alles loopt maar zo ongeremd uit! En dat zonder schraging van enigerlei subsidie...
Oprecht blij was ik toen ik zag dat een nabije gemeente veel jonge aanplant heeft geplaatst, als aanvulling op ontbrekende laan- en bermbomen. Ontroerend hè, die puberboompjes, die door één of twee paaltjes gesteund, in gelid tussen hun oudere voorgangers staan. Uit die paaltjes groeien één of twee lussen, die het boompje bij de schouders houden, en soms een -klopje geven. Ik word daar blij van, en een beetje warm.
Dat goeie gevoel stroomt ook bij me binnen als ik op het landje bij mijn huis bezig ben. Dat is ruim een halve bunder groot, laagliggend veen. Nat, voedselarm en een beetje zuur. In de vijf jaar dat ik dat perceeltje beheer, wat een groot woord is voor mijn tuinieren, heb ik er veel bomen en struiken geplant. En juist dat gewroet in de aarde, en het planten van welke soort dan ook, geeft het gevoel dat je goed bezig bent. Want is er beter werk op aarde denkbaar, dan bomen planten? Als u hier een luidkeels ‘neen’ op laat volgen, moet u het boekje “De man die bomen plantte” van Jean Giono eens lezen. Het gaat over een man, Elzéard Bouffier, een kluizenaar die in een verlaten deel van Frankrijk, tussen 1913 en ongeveer 1945, in z’n eentje hele wouden plant, en de streek letterlijk bewoonbaar maakt. Een prachtverhaal, over wilskracht en volharding en de waarde van natuur. Wacht na het lezen van het verhaal geruime tijd voordat u het Nawoord leest…
En nu maar hopen dat de tijd de jonge boompjes goed gezind is. Dat het niet een te droge lente wordt. Want daar zijn ze gevoelig voor, die pubers. De gemeente wil nog wel eens de helpende hand bieden, met watertanks, maar kan dat eigenlijk niet alleen. Dus als u de komende tijd, als het te droog is, bij u in de buurt, en u niks anders te doen heeft, een emmertje water overheeft… Ik zeg: doen!