Wilt u mij liken, mevrouw?
11 oktober, 2012
Houdt u van mij? Ja toch? Ik ben zo’n lieverd… Goed, ter zake. Het klinkt raar, maar de vraag of u astemblieft iemand aardig wilt vinden, is aan de orde van de dag. Je kunt geen sociaal medium opslaan of je wordt dringend verzocht om iemand te “liken”. Recent produceerde een van mijn volgers op Twitter een tekstje: “Wil jij mij liken op Facebook dan like ik jou terug.” Laat u dit even bezinken. We hebben het hier over een vrouw, een kunstenaar, die aan haar volgers vraagt of wij haar aardig willen vinden, dan vindt zij ons aardig terug…
Genegenheid in de aanbieding, op bestelling, en als ruilmiddel. En natuurlijk weer in het Engels gesteld, want dat klinkt wat stoerder. Ik laik, jij laikt, hij laikt, wij laiken, jullie laiken, zij laiken. Dr. Zamenhoff draait dol in zijn graf. Met als reden: er schijnen commerciële voordelen verbonden te zijn aan een Facebook-pagina die veel laikers heeft. Hoe groter het aantal malen dat u het opgestoken duimpje op de Facebook aanklikt hoe beter diegene het ‘doet’. Dat is goed voor de zoekmachines, die noteren dat die Facebooker kennelijk een losbol van formaat is, die we goed in de gaten moeten houden. Iemand die zo gelaikd wordt moet wel deugen. Die is klaar voor de publiciteit, de commercie, misschien voor het grote geld, en daar draait het tegenwoordig allemaal om. Wordt dit nu niet wat dol? Zo komen we toch terecht in een volstrekt artificiële wereld, die inderdaad letterlijk uit Nullen en Enen bestaat? Een digitaal spel waarin competitie wordt aangemoedigd en echte, gemeende gevoelens nauwelijks meer een rol spelen…
Ik hoor veel liedens die zich verzetten tegen de social media. Met enige trots debiteren zij ‘digibeet’ te zijn, waarbij de lichaamstaal iets heroïsch uitbeeldt. Zo van “ik heb die flauwekul niet nodig om frank en vrij in het leven te staan”. Nog even en het Wilhelmus wordt aangeheven, en in de achterhoede wordt al iets over de VOC gefluisterd. Tóch? Hoewel ook ik niet wars ben van enige recalcitrantie, doe ik volop mee in het digitale circus van Twitter en Facebook. Vanuit nieuwsgierigheid, maar ook omdat dit nu eenmaal bij deze tijd hoort. Je kunt je er wel tegen verzetten, maar het hoort in het nu. Net als zonnepanelen en windmolens. Ze zijn misschien niet mooi, maar ze maken deel uit van de tijd waarin we leven. Laik it or not.
Tot zover de preek van de week. Ik ga nu naar de Facebook-pagina’s van mijn zoons, en u raadt nooit wat ik daar ga doen: een duimpje omhoog plaatsen. Als goede daad van de dag, in deze heerlijke, moderne, digitale tijd…