Dolce vita (Sinterklaas)
19 februari, 2004
C-majeur, een tv-programma van de NCRV, herhaalde deze week een aflevering uit de documentaireserie die de Brit Howard Goodall over klassieke muziek maakte. In deze aflevering liet Goodall niets heel van de verzinsels die nog steeds worden doorverteld over Mozart’s dood. Nee, Mozart is niet door Salieri vermoord, zoals de film ‘Amadeus’ ons wil doen geloven. Nee, hij is niet ‘van de armen in een massagraf’ begraven, zoals zelfs mijn Spectrum Muzieklexicon – eerste druk 1975 – vermeldt, maar ligt ‘gewoon’ op het Zentralfriedhof te Wenen. Er waren inderdaad vrijwel geen mensen bij de teraardebestelling aanwezig, zoals op meelijwekkende toon vaak verteld wordt. Maar niet omdat er op dat moment een noodweer boven de begraafplaats woedde, of omdat Mozart vergeten zou zijn – hij was juist zeer beroemd – maar omdat dat nu eenmaal toentertijd niet de gewoonte was. Afscheid van een overledene nam je in de kerk en dat gebeurde toen ook. Saillant detail: het Requiem waaraan Mozart lange tijd had gewerkt, werd voor het eerst uitgevoerd bij zijn eigen begrafenis…
Het was met de herhaling van deze documentaire op zondag een goed begin van de week. Dat het ook minder kan, bewezen deze week opnieuw Dieuwertje Blok en Theodor Holman. Dolce vita heet het programma waaraan zij dagelijks hun tegenwerking verlenen. Een programma dat in de randen van de middag en de avond wordt uitgezonden. Eerst de herhaling van gisteren – voor het geval we dat gemist zouden hebben – en dan de uitzending van vandaag. Anderhalf uur leeghoofdigheid per dag. Het aloude adagium Kost-een-paar-centen, maar-dan heb-je-ook-wat, is hier niet van toepassing. Ik zal u de moeite van het kijken besparen, want het is niet om aan te zien. De setting is die van een huiskamer. Een grote tafel in het midden waaraan de twee presentatoren zitten, en hun gasten. De aankleding is ‘gezellig’. Een schaal sinaasappelen op tafel, wat slordig gearrangeerde schenkkannen en glazen, en ziedaar, de sfeer is er. Nu nog wat onderwerpjes verzinnen. Thema’s van de afgelopen weken: roodharigen, het levenslied, het weer, en domheid.
Het hele programma is een genante vertoning. Je kan het niet eens amusement noemen. Prietpraat en geneuzel. Het gaat over niks. Er zit geen enkele structuur in, de presentatoren roepen maar wat, vallen elkaar in de rede, hebben kennelijk niets voorbereid, hinderen en beledigen hun gasten met de meest stompzinnige vragen. “Ik kan me niet voorstellen dat apen niet liegen”, riep Theodor Holman vorige week tijdens het onderwerp van de dag: liegen. Eén van zijn gasten, de broer van directeur Anton van Hooff van Burgers dierenpark – dierentuin klinkt zo klein – ging er nog op in ook. Een rechercheur, te gast om wat te vertellen over verhoortechnieken en het doorzien van leugens, nam nog de moeite het principe van de leugendetector uit te leggen, maar daar werd vervolgens zo infantiel op gereageerd dat de man met vertrokken gezicht en kromme tenen pas op de plaats maakte.
Een van de vele dieptepunten in dit theater van de leegte was vorige week het moment dat Dieuwertje Blok ongeremd in een liedje uitbrak met de bij dit programma zo passende tekst: “Papegaaitje leef je nog, I-A-D-A.” Dolce vita in a nutshell. “Een programma over het goede leven, in de ruimste zin van het woord”, aldus de KRO, die dit programmatische wangedrocht kennelijk de moeite van het uitzenden waard vindt. Deze omroep heeft het concept waarschijnlijk gestolen van de TROS, die al enige tijd “Middageditie” uitzendt. Oók met een mannelijke en een vrouwelijke presentator – Mireille Bekooy en Bert Kuizenga – in dezelfde setting, met eveneens een kok op de achtergrond. Ad bij de TROS, Maarten bij de KRO. Ad is sympathiek, Maarten doet leuk. Maar onlangs nam Maarten een goede beslissing. Hij hield er mee op. Nu Blok en Holman nog.