Leedvermaak
18 december, 2009
Ik ben verkouden, erg verkouden. Uit de twee gaten die mijn neus mede vormgeven, komt vocht, veel vocht. Dat loopt er tappelings uit en als ik het op weg naar mijn bovenlip niet tegenhoud met daartoe speciaal gefabriceerde zakdoekjes, wordt het een bende.
Verkoudheden duren bij mij altijd lang, erg lang. Ik heb dus alle tijd om me op te winden over de verpakking van die dingen. Ze steken in een cellofaantje, als dat het goede woord is, dat lastig los te peuteren is, omdat de lip, die je open moet trekken om toegang tot de inhoud te krijgen, even transparant is als de rest van het omhulsel. Het eerste zakdoekje uit een vers pakje is dan ook altijd lastig te bevatten, en dat is vervelend, want ik voel dat ik moet niezen, en ik krijg dat ding niet los…!
Elk nadeel heb z’n voordeel, riep een befaamd voetballer eens. Het voordeel van het nadeel dat ik ziek ben, is dat ik nu in rust kan genieten van de loeiende wind, en de overlast die het verkeer daarvan ondervindt. Het gaat er stevig aan toe, buiten, en ik ben blij dat ik er naar kan kijken, binnen. Ik zie eenzame fietsers, kromgebogen over hun stuur, tegen de wind in fietsen, maar of ze zich kampioen wanen, waag ik te betwijfelen.
Doet me denken aan mijn geboortestad, Den Haag. Daar heb ik een tijdje op de eerste verdieping van het Goudenregenplein gewoond, waar maar liefst zes straten op uitkwamen. Ik herinner me de koude winters nog goed, vooral die vroege ochtenden waarop mijn ouders, broer en ik ons achter de ramen verzamelden die uitzicht op het plein boden. Ontbijt in de hand, klaar voor het spektakel van fietsers, maar vooral brommers, die in de scherpe, gladde bochten van het plein onderuit gingen, raspend een niet geringe vonkenregen achterlatend van de hete uitlaat op het bevroren, ruwe asfalt. Een feest om te zien, ik verlang er nog hevig naar terug. Mijn vader liet de eerste slachtoffers dan altijd even vallen, om ons het vermaak niet direct uit handen te slaan, maar zijn sociale inborst verplichtte hem er uiteindelijk toch toe om met grote regelmaat sintels uit de asla over het plein te strooien. Het heeft ongetwijfeld in positieve zin meegespeeld bij zijn beoordeling aan de Hemelpoort, maar hij deed er mij geen plezier mee. Er gaat toch niets boven leedvermaak van deze klasse. Kijk, daar gaat weer een oudere fietser, zwoegend tegen de wind in. Ik hoop dat het een lange, onstuimige herfst wordt.