Zwemmen
16 september, 1993
Zwemt u wel eens? Ik beperk het tot het uiterste. Hoogstens eens per jaar vraag ik mijn vrouw of ik wel een zwembroek heb, waarna zij me een nogal vierkante lap textiel toont, zó ouderwets dat hij weer in het huidige modebeeld past. De bewerking van het kledingstuk is wild en alle kleuren zijn eruit geweken.
Het klinkt misschien vreemd, maar hoe minder ik zwem, hoe leuker ik het vind. Wanneer ik na een jaar van droogte weer eens het nat in ga, zied ik bijna van enthousiasme. Ik sleep iedereen mee in mijn geestdrift en haal allerlei fratsen uit die door mijn gezinsleden met gemengde gevoelens worden bekeken. Daarna is het weer afgelopen. Een paar uurtjes spartelen per jaar vind ik genoeg. Een kwestie van dosering, geloof ik.
Ik vind zwemmen vergelijkbaar met de charme van muziek uit de jaren van mijn jeugd. Die draai ik hoogst zelden, omdat ik vind dat de waarde verdwijnt als je het oud te veel van het goud ontdoet. Aan veel platen van een jaar of twintig, dertig geleden kleeft een dierbare herinnering die aan verschraling onderhevig is als ik het werkje telkens op de radio hoor. Daarom luister ik zo weinig naar de diverse Hilversa.
Dat is ook de reden waarom ik weinig zwem. Omdat het leuk moet blijven. Vorig jaar zwom ik in een zeer koude 'plas' in een recreatiegebied nabij Assen. De échte zwemmers stonden blauwbekkend aan de kant terwijl ik met mijn zoontje het water doorkruiste. Dit jaar verscheen ik met mijn zwembroek in een zwem'paradijs' met de bijbehorende randverschijnselen zoals een nogal dronken glijbaan, een tamelijk oprisperig 'bubbelbad' en een muziekkanon. Kent u de sfeer in overdekte zwembaden? Een van chloor doortrokken milieu waar slipgevaar heerst, en veel lawaai. Water, een onmisbaar element in zwemgelegenheden, 'draagt' het geschreeuw en geblèr tot in alle hoeken en gaten van het gebouw. Iedere duik veroorzaakt een golf van decibellen. Een uur in zo'n omgeving is dan ook slopend. Dáárom word je van zwemmen zo moe. De organisatie van het onderhavige zwembad was zich dat kennelijk niet bewust, of misschien had de baas gewoon een hekel aan zwemmende mensen. Want uit twee enorme luidsprekers klonk loeiharde 'muziek' die iedere conversatie onmogelijk maakte en het 'gezelligheidselement' tot nul terugbracht. Heel dom van de organisatie, want zo jaag je mensen weg. Of zou dat misschien de bedoeling zijn? Een omgeving creëren waarin mensen het niet langer dan een uur uithouden, zodat ze daarna hun zwemvaliesjes weer pakken? Goed voor de doorstroming, anders wordt het zwembad te vol. Het zou me niet verbazen, want zwembaden lijden in beginsel verlies. Gelukkig maar. Anders zou ik me nog schuldig gaan voelen - dat ik zo weinig zwem.
16 septembeer 1993