Een geanimeerd samenzijn
3 december, 2010
Dit schrijf ik u in een omgeving waarin ik me niet senang voel. Ik zit in een ruime zaal, op de drempel van Hoogeveen en Echten. Links en rechts van mij, en ook voor en achter mij zitten boeren. Boeren, zover het oog reikt. Uit grove materialen opgetrokken vijftigers, zestigers en zeventigers, met hier en daar wat verdwaalde jongeren, die alleen al door hun jonge bekkies opvallen tussen dit grof geschut.
Nog voor de gastspreker is gearriveerd, is het op deze CDA-bijeenkomst een geanimeerd samenzijn, voor zover je bij Drentse boeren redelijkerwijs over geanimeerdheid kunt spreken. Er wordt gepraat, wat bij veel Drenten vooral binnensmonds gaat, zodat er een dof gerommel door de zaal gaat.
Ik vind zowaar in alle drukte nog een zitplaats, op de hoek van een rij, zodat ik snel weg kan als het me te veel wordt. Naast mij toont een man zich fervent aanhanger van het CDA, door alle versierselen die de partij hedenavond uit de prullariadoos wist te toveren, op hoofd, borst en revers te dragen. Hij vraagt me enigszins plichtmatig waar ik “weg” kom, vermoedelijk om een beeld te krijgen van het vlees dat hij in de kuip heeft, maar zijn gehoor is van dien aard dat hij van mijn luid uitgesproken woonplaats toch iets heel anders maakt, waarna ik van verdere communicatie afzie.
Vóór mij zit een man, bij wie de devotie voor de gastspreker ook al tot grote hoogte is gestegen. Met een camera in de hand, loopt deze getrouwe nerveus heen en weer. Fotografeert het katheder, hoewel daar nog niets te beleven valt, en bekijkt het resultaat onzeker in zijn beeldschermpje. Ik heb inmiddels genoeg tijd om na te denken. Waarom zit ik hier? Ik heb een hekel aan partijbijeenkomsten, alleen al vanwege de Heilige Hiërarchie, het Onaantastbare Gelijk van de voorzitter en de Onwankelbare Trouw aan de Partij. Ik ben van de nuances. Partijbelangen zeggen mij niets, en ik ben wars van partijdiscipline. Dus wat doe ik hier? Ik heb me in ieder geval voorgenomen om m’n mond te houden. Ik kom hier luisteren en kijken, en moet mijn neiging bedwingen om mijn verontwaardiging uit te roepen over de bezuinigingen op natuur en milieu, over het afbraakbeleid, de kapitaalsvernietiging, en vooral de enthousiaste manier waarop de gastspreker die maatregelen propageert, en al diegenen schoffeert die er tegen zijn. Op dat moment komt de fotograaf in actie. Met een blik alsof zijn Verlosser zojuist aan hem is verschenen, kijkt hij naar de man die binnentreedt.
Staatssecretaris Henk Bleker is in ons midden…